چرا اكران فيلم‌هاي خارجي اتفاق مهمي است؟
سلام سينما – امروز اتفاق ويژه‌اي در سالن‌هاي سينماي دو پرديس محبوب سينمايي يعني كوروش و مگامال افتاده است اما آن اتفاق چيست: آغاز –البته آزمايشي- اكران فيلم هاي خارجي بر پرده تعدادي از پرديس‌هاي سينمايي در ايران. هرچند كه پيش از اين اتفاق هم شاهد اكران فيلم‌هاي خارجي روي پرده بوده‌ايم اما اين اكران‌ها محدود به برنامه‌هاي خاص سينماتك‌هايي مانند سينماتك قلهك و يا سينماتك كوروش بوده‌اند. اما اينكه فيلم‌هاي سينماي جهان و خصوصا هاليوود آمريكا در سينماها در كنار ديگر فيلم‌ها به نمايش دربيايند اتفاق ويژه و مهمي است كه به شكل جدي مي‌تواند هم فروش فيلم‌ها و هم كيفيت فني سينماي ايران را دستخوش دگرگوني كند. مثلا تصور كنيد كه همزمان با اكران فيلم لوده‌اي مانند «تگزاس»، «دد پول۲» يا «هشت يار اوشن» هم اكران شود. آن وقت همه مواردي كه «تگزاس» از آن‌ها سواستفاده مي‌كند تا به واسطه‌شان مخاطب را بدزد (مانند نشان دادن زنان خارجي به قيمت بي حجاب بودنشان، نمايش جذابيت‌هاي توريستي برزيل و آمريكاي لاتين كه براي ايرانيان مي‌تواند بسيار جذاب باشد و البته مهم‌تر از همه اين‌ها استفاده از شوخي‌هاي لوده و زننده جنسي براي خنداندن مخاطب به هر قيمتي) ناگهان دود مي‌شود و به هوا مي‌رود چراكه حالا مخاطب نسخه درست و درمان همه اين‌ها را در سبد انتخابيش دارد و مي‌تواند فيلمي را ببيند كه همه جذابيت‌هاي سرگرم‌كننده اين چنيني را داشته باشد اما مصداق عيني ابتذال نباشد و از نظر تكنيكي و سينمايي هم حداقل قابل تحمل باشد.
بگذاريد با خودمان و سينماي ايران روراست باشيم؛ سينماي كمدي و بدنه ايران امروزه ضعيف‌تر از هروقت ديگري و در قهقراست. و ايجاد رقابت ميان اين آثار با آثار مطرح و استاندارد سينمايي جهان شايد تنها راهي باشد كه به اين بلاهت در سينماي كمدي كه تاثير مستقيمي در تنزيل سليقه مخاطب ايراني دارد، پايان دهيم. وقتي عوامل سازنده اين كمدي‌هاي اين چنيني ببينند كه تماشاگر ديگر گول حربه‌هاي سطح پايينشان را نمي‌خورد و گزينه‌هاي بهتري براي خنديدن به جز قردادن يا شوخي‌هاي جنسي سام درخشاني دارند، خب مجبور مي‌شوند كار باكيفيت‌تري توليد كنند وگرنه لاجرم ورشكست خواهند شد. (خوب مردن بهتر از بد زندگي كردن است به هرحال!!!) پس چاره‌اي جز رقابت در سطح حرفه‌اي‌تري برايشان باقي نمي‌ماند و خب اين بهترين خبر است!
ضمن اينكه، اين حق اوليه هر خوره فيلمي‌ست كه گستره انتخابي‌اش ميان آثار مختلف داخلي و خارجي متنوع باشد و آثار سينماي روز جهان را روي پرده‌ها ببيند. تصورش را بكنيد كه اين طرح كه البته در حال حاضر و با اكران غير رسمي و بي سروصداي «همه پول‌هاي جهان» به كارگرداني ريدلي اسكات، دارد امتحان خود را پس مي‌دهد، سربلند بيرون بيايد و دولت تدبير و اميد و معاونت سينمايي وابسته به آن پس از هشت سال بالاخره يك حركت مفيد و پيشبرنده در سينماي ايران انجام دهد و اين طرح را اجرايي كند. آن‌وقت همگي دور هم و بر روي پرده به تماشاي «روزي روزگاري در هاليوود» فيلم جديد تارانتينوي بزرگ مي‌نشينيم و كيفور مي‌شويم. يا با تماشاي « مرد ايرلندي» مارتين اسكورسيزي دود از كله‌مان بلند شود. خوره‌هاي فيلم خوب مي‌دانند كه تماشاي چنين آثار بزرگ و بيگ پروداكشن‌هايي روي پرده چقدر با تماشايشان در قاب كوچك تلويزيون يا مانيتور متفاوت است و لذت تماشاي يك فيلم روي پرده و غرق شدن در آن و اتمسفري كه ديدن فيلم در كنار تماشاگران در سالن سينما به فيلم تزريق مي‌كند، جهان ديگري است اصلا…در سالن سينما و تاريكيش و بهت همدلانه تماشاگران در كنار يكديگر بود كه بيش از هميشه و بيش از تماشاي فيلم در مانيتور و يا حتي پروژكتورهاي خانگي، عاشق «هفت» فينچر يا «پالپ فيكشن» و «هوگو» شديم…
جا دارد در انتها به صحبت علي آشتيان‌پور مسئول اكران فيلم‌هاي خارجي درباره درآمد اين فيلم‌ها هم اشاره كنيم: « از نمايش اين فيلم‌ها، سهم صاحب سينما ۴۰ درصد است و ۶۰ درصد ديگر هم به طور اختصاصي براي هزينه‌هاي درماني اهالي سينما و ايجاد يك مركز درماني با مديريت خانه سينما تعلق مي‌گيرد.
[ بازدید : 713 ] [ امتیاز : 2 ] [ نظر شما : ]
